නුවරු දැහැමෙන් සෙමෙන් වැඦඹෙත....

කතී වෙණ මීයෙන..
එකෝ වන අන්දම දැක..
සුසුම් මිස කුණුකෙල..
හෙලනු රිසිවෙද තුල මෙද්වීපය...

නා සිරි රුව දැකුම
ඇසට සුව සිරි ලබැඳ දෙන..
රූපයේ ගිලුනු කල..
‍අමතකය මට ගීයක්ද යන වග..

පංච තූර්ය අහෝසියි..
සැනසීම අහෝසියි..
රෑ නින්ද අහෝසියි..
මොණර නාදය මීට මිහිරියි...

ඈ ලබැඳි‍ හඬ ඇසී..
මට දැයි මා විපිලිසර වුනී..
හෙල බස අර්ධ වුනී..
තරංගය කන පුරා රැව්දුනී..

ජාතකය බටහිරය..
සම නම් පෙරදිගය..
ඌරුව බ්‍රිටිෂ්ය..
මුන්ගෙ දිව කණපිට හැරී ඇත..

සරු කලාවක් ඇත..
යයි ප්‍රබුද්ධ උන් අතින් අත..
පුහු සංස්කෘතිය මත..
නුවරු දැහැමෙන් සෙමෙන් වැඦඹෙත....

පඩත්තල කවි

කලකදි වහලු තව කලකදි රස වේලූ

කලකදි එල වේලු කලකදි කුණු වේලු
කලකදි රජ වේලු කලකදි බලු වේලු
කලකදි ප්‍රේමි කලකදි ද්‍රෝහිය වේලු

යාචක දන්සල් දෙන උතුමාණන්
මතට තිත තැබූ හෙළ නිරිඳානන්
රටක හෙටක් සුව කරන වෙදානන්
අපේ භාරකරු ‍මහ රජිඳානන්

මම මේ හමුවට එනවා යනවා
අරලිය මල් කොල ම‍ට පෑගෙනවා
සුරා බිඳක් මගෙ තොල ගෑවෙනවා
එල්ලාවල හිමි ස‍මාව දෙනවා

ජැකයි, පාඨලියි, සෝමෙයි, රතනයි
රේණුයි කුසුමුයි කුමාරි අක්කයි,
මඩ හෝදන්නට එන ලිඳ මේකයි
මේ ලිඳ ලඟ ඇස් බී අවිවේකයි